Na podstawie licznych analiz historycznych i językowych udało się ustalić z pewną dokładnością czas powstania poszczególnych ksiąg Starego i Nowego Testamentu. Najstarsze z nich datowane są na X w. przed Chrystusem, a większość Starego Testamentu prawdopodobnie została spisana w VI – IV w. p.n.e. Jedną z najmłodszych ksiąg 25 gardziliście każdą mą radą, nie chcieliście moich upomnień: 26 więc i ja waszą klęskę wyszydzę, zadrwię sobie z waszej bojaźni, 27 gdy bojaźń nadciągnie jak burza, a wasza zagłada jak wicher, gdy spotka was ucisk i boleść. 28 Wtedy będą mnie prosić - lecz ja nie odpowiem, i szukać - lecz mnie nie znajdą 5, Dzieje Apostolskie, jedna z ksiąg historycznych Nowego Testamentu, powstała prawdopodobnie w Rzymie około 70 roku n.e. Opisuje losy świętych Piotra i Pawła - ich działalność ewangelizacyjną i misyjną, życie pierwotnej wspólnoty Kościoła, prześladowania chrześcijan, obejmując w sumie prawie 30 lat rozwoju Kościoła. Rzeczywiście taką kolejność ksiąg Nowego Testamentu łatwo wytłumaczyć. Na pierwszym miejscu są wymieniane Ewangelie. Nie ma się zresztą czemu dziwić, bo są one najważniejszymi . Mini streszczenie Księgi Starego Testamentu – mini streszczenie Nowy Testament Mt, Mk, Łk, J, Dz, Rz, 1 Kor, 2 Kor, Ga, Ef, Flp, Kol, 1 Tes, 2 Tes, 1 Tm, 2 Tm, Tt, Flm, Hbr, Jk, 1 P, 2 P, 1 J, 2 J, 3 J, Jud, Ap Księgi historyczne Mt - Ewangelia według św. Mateusza Ewangelia dla chrześcijan wywodzących się z judaizmu. Jezus ukazany jest przede wszystkim jako zapowiadany przez proroków Mesjasz oraz jako Nauczyciel Kościoła (5 wielkich mów Jezusa). Mk - Ewangelia według św. Marka Katechezy Piotra spisane przez Marka dla prześladowanych chrześcijan, nawróconych z pogaństwa. Łk - Ewangelia według św. Łukasza Ewangelia skierowana do chrześcijan ze środowiska greckiego. Podkreśla uniwersalizm nauczania Chrystusa oraz Jego troskę o chorych, ubogich i grzeszników. J - Ewangelia według św. Jana Najpóźniej napisana Ewangelia. Stara się ona jak najpełniej wyrazić ludzką i boska tajemnicę Jezusa. Autor znał już tekst trzech pierwszych - tzn. synoptycznych - Ewangelii. Stąd też podaje wiele faktów z życia i nauczania Jezusa, których nie znajdujemy we wcześniejszych tekstach. W tym sensie można mówić, że jest ona najbardziej oryginalna. Dz - Dzieje Apostolskie Kontynuacja trzeciej Ewangelii. Historia Kościoła bezpośrednio po wydarzeniach Paschy Jezusa, początek i rozpowszechnianie się chrześcijaństwa. Księgi dydaktyczne (Listy) Św. Paweł i jego Listy Prawie połowa tekstów należących do kanonu Nowego Testamentu jest przypisywana św. Pawłowi. Egzegeci uznają go za najbardziej dojrzałego teologicznie ze wszystkich autorów natchnionych Nowego Testamentu. W przeciwieństwie do Ewangelii Listy Pawła nie koncentrują się na ziemskim życiu i działalności Jezusa, lecz dominuje w nich soteriologia, czyli nauka o odkupieniu. Wkład Pawła w rozwój chrześcijaństwa jest porównywalny z wkładem tłumaczy Septuaginty w proces docierania Biblii Hebrajskiej do świata pogańskiego. Znajomość dwóch kultur umożliwiła mu przeniesienie w cywilizację grecką żydowskiego doświadczenia związanego z wcieleniem Syna Bożego i Jego orędziem. Dzięki temu przesłanie Ewangelii stało się zrozumiałe również dla kolejnych pokoleń wyrosłych z kultury hellenistycznej. Paweł stał się więc rzeczywistym apostołem narodów. Jego nawrócenie przyczyniło się do tego, że chrześcijaństwo nie pozostało tylko jedną z wielu żydowskich sekt, a przekroczyło bariery narodowe. Listy Pawłowe stanowią najstarszą część Nowego Testamentu. Zgodnie z wynikami badań współczesnych nauk biblijnych bezpośrednio od Pawła pochodzi 7 listów: List do Rzymian, Pierwszy i Drugi List do Koryntian, List do Galatów, List do Filipian, Pierwszy List do Tesaloniczan i List do Filemona. Pozostałe listy napisane pod jego imieniem, zostały prawdopodobnie zredagowane przez sekretarza-redaktora, który napisał je na polecenie apostoła lub opierając się na jego nauce. Do tzw. listów deuteropawłowych należą: List do Efezjan, List do Kolosan, Drugi List do Tesaloniczan oraz listy pasterskie: Pierwszy i Drugi List to Tymoteusza i List do Tytusa. Dokumenty stanowiące źródło teologicznej myśli Pawła powstawały w okresie ok. 15 lat (51-66 r.). W tym czasie zmieniał się teren działalności apostoła (Palestyna, Azja Mniejsza i Rzym, być może Hiszpania), zmieniali się odbiorcy pouczeń (judeochrześcijanie palestyńscy, poganie wychowani w kulturze hellenistycznej, mieszkańcy Rzymu). Poszczególne gminy chrześcijańskie borykały się z bardzo różnymi problemami. Czasami chodziło o trudności natury zewnętrznej (np. podziały w gminie korynckiej, zamęt spowodowany działalnością charyzmatyków), innym razem dochodziły do głosu kryzysy doktrynalne. Najstarsza warstwa teologii Pawła (1 i 2 Tes) obejmuje prawdę o bóstwie Jezusa Chrystusa, o Jego zmartwychwstaniu i całym dziele zbawczym, które zostanie dopełnione w chwili Jego powtórnego przyjścia (paruzji). Chrześcijanin oczekujący Zbawiciela nie może zatem trwać w bezczynności, ale powinien doskonalić się w miłości bliźniego. Tzw. Listy Wielkie (Rz, Ga, 1 i 2 Kor) ukazują drugi etap rozwoju Pawłowej teologii. W polemikach ze zwolennikami nawrotu do judaizmu dojrzała myśl, że usprawiedliwienia dostępuje się przez wiarę w Jezusa Chrystusa, a nie przez przestrzeganie Prawa Nastąpiło dalsze sprecyzowanie nauki o zbawczym dziele Jezusa. Na tle polemik z hellenizmem ukształtowało się ewangeliczne pojęcie mądrości poznania, został podjęty problem miejsca chrześcijanina w świecie. Trzeci etap ewolucji teologii Pawła stanowią tzw. Listy Więzienne (Kol, Ef, Flp, Flm), powstałe na skutek zetknięcia się młodego chrześcijaństwa z gnozą. Listy te są uznawane za najgłębsze, co się uzasadnia faktem, że uwięziony Paweł miał dużo czasu na refleksję nad swoim życiem i misją oraz na przemyślenie tajemnicy Kościoła. Mówią one o bezwzględnym pierwszeństwie Chrystusa jako jedynego pośrednika i dokonanym dziele odkupienia przedłużającym się w Kościele (Mistycznym Ciele Chrystusa). Deuteropawłowe Listy Pasterskie (1 i 2 Tm, Tt) powstałe pod koniec I w. są pismami zawierającymi głównie wskazania praktyczne, dotyczą więc porządku w gminach chrześcijańskich, sprawowania urzędu pasterskiego oraz ostrzegają przed głosicielami błędnych nauk. Multimedialny świat Biblii Hbr - List do Hebrajczyków (autor nieznany) Traktat teologiczny o wiecznym kapłaństwie Chrystusa. List św. Jakuba Apostoła 1P, 2P - Dwa Listy św. Piotra Apostoła 1J, 2J, 3J - Trzy Listy św. Jana Apostoła Jud - List św. Judy Apostoła Księga prorocka Ap - Apokalipsa św. Jana (Objawienie) Najbardziej tajemnicza księga Nowego Testamentu, stanowi dopełnienie całości objawienia Bożego; ukazuje ono koniec historii świętej, której początki znamy z Księgi Rodzaju. Apokalipsa św. Jana jest ostatnią księgą Nowego Testamentu. Tytuł księgi pochodzi od jej pierwszego słowa - Objawienie (gr. apokalipto - ujawnić, objawić sprawy skryte). Apokalipsa powstawała na kilku etapach, począwszy od 64r. Według ojców Kościoła jej ostatnią redakcję należy datować na lata 95-96. Autorstwo księgi jest najczęściej przypisywane Janowi Ewangeliście lub Janowi Prezbiterowi. Niektórzy skłaniają się ku tezie, że redaktorem Objawień Jana z wyspy Patmos był jakiś jego sekretarz. Pierwszą część księgi stanowią listy do siedmiu Kościołów Azji Mniejszej, zawierające pochwały, nagrody, napomnienia, przestrogi i obietnice - w zależności od stanu moralnego i poziomu wiary danego Kościoła. Dalej następują prorocze wizje dotyczące przyszłości oraz zwycięstwa Boga nad złem tego świata (wizja Baranka i starców otaczających Tron, siedmiu pieczęci, siedmiu trąb, Smoka i Niewiasty, bestii z morza i bestii z ziemi, siedmiu czar), zapowiedź upadku Babilonu (symbolizującego Rzym) oraz powstania Nowego Jeruzalem. Apokalipsa jest zapowiedzią paruzji i pokrzepieniem w trudnościach. Multimedialny świat Biblii Taki tytuł nosi seria naukowa komentarzy do ksiąg Nowego Testamentu, wydanych staraniem Księgarni św. Jacka w Katowicach. To doskonała propozycja na rozpoczynający się właśnie Tydzień Biblijny. Jej adresatem są nie tylko miłośnicy i znawcy Pisma Świętego. Równie dobrze, a może przede wszystkim, po komentarze mogą sięgnąć rodziny. Każdy tom to komentarz do jednej z ksiąg Nowego Testamentu. Niewątpliwą zaletą serii jest przejrzystość oraz bardzo przystępny i komunikatywny język. To efekt ponownego przekładu ksiąg Nowego Testamentu z oryginalnego języka greckiego. Na jednej stronie czytelnik ma dostęp do nowego tłumaczenia krótkiego fragmentu Pisma Świętego. Na przeciwległej znajdzie czteropunktowy komentarz w czytelnym układzie: lektura tekstu, zawierająca wskazania pomagające w jak najlepszym odbiorze konkretnego fragmentu; refleksja, która najczęściej nawiązuje do aktualnych spraw społeczno-kulturowych; aktualizacja, odnosząca rozważany tekst do życia czytelnika, oraz część poszerzająca wiedzę biblijną czytelnika „czy wiesz, że...”. I tak na przykład z komentarza do Pawłowego Listu do Filipian dowiadujemy się, że wyrażenie „księga życia”, użyte przez apostoła, jest obrazem zaczerpniętym ze Starego Testamentu. Jak wyjaśnia autor ks. dr hab. Janusz Wilk, „to synonim spisu ludności, sprawiedliwych lub ocalonych z zagłady”. W Nowym Testamencie sformułowanie to oznacza zbawionych. Nowy Testament mówi tu o „rejestrze mieszkańców nieba”. Dotychczas w ramach serii „Biblia Impulsy. Nowy Testament” ukazały się trzy z dziewiętnastu tomów: Pierwszy List do Koryntian św. Pawła, List do Filipian św. Pawła oraz List św. Jakuba. Redaktorem naukowym całości jest ks. dr hab. Janusz Wilk. « ‹ 1 › » oceń artykuł Rozwój kanonu biblijnego Kanon biblijny oznacza listę ksiąg Pisma Świetego, uznanych za podstawę do wnioskowania o prawdach, niezbędnych do zbawienia - za "miarę" tych prawd (hebr. kaneh = 'miarka, kij mierniczy'). Za kanoniczne uznawano księgi rozeznawane przez Kościół jako natchnione (napisane nie z własnej woli Autorów, ale z inspiracji Boga). Nie istnieje jeden kanon biblijny - różne kościoły i zwiazki wyznaniowe uznają za kanoniczne różne księgi Biblii, przy czym różnice dotyczą Starego Testamentu. Jako natchnione i kanoniczne pisma Starego Testamentu Kościół Katolicki przyjął 46 Ksiąg zawartych w Septuagincie. Zostały one umieszczone w łacińskim przekładzie Biblii z IV wieku, dokonanym przez św. Hieronima - Wulgacie - stanowiącym (zwłasza po soborze trydenckim) podstawę wszystkich katolickich tłumaczeń biblijnych przez 1500 lat, aż do momentu wydania encykliki Divino Afflante Spiritu w roku 1943. Orzeczenia Kościoła dotyczące kanonu (niżej na stronie - zestawienie dat) zwykle następowały po kwestionowaniu kanoniczności niektórych ksiąg. W XVI wieku podczas Soboru Trydenckiego w reakcji na Reformację, negującą kanon Starego Testamentu, stwierdzono i zapisano, że kanon biblijny jest niezmienny i ustalony raz na zawsze, a 'Wulgata' jest tym przekładem Biblii, którym "wszyscy autentycznie posługiwać się mają". Warto w tym miejscu zauważyć, że Kościoły Prawosławne uznają za natchnione także księgi nieuznawane w kanonie katolickim, a protestanci negują natchnienie ksiąg deuterokanonicznych, przyjmując jako natchnione wyłącznie Pisma zaakceptowane przez judaizm. Na osobnej stronie zamieściliśmy porównanie kanonów świętych Pism judaizmu, katolicyzmu, prawosławia i protestantyzmu. Rozwój kanonu Starego Testamentu 1000-50 przed Chr.: Spisano wszystkie księgi Starego Testamentu ok. 200 przed Chr.: Powstaje Septuaginta: poczatkowo grecki przekład Pięcioksięgu, nastepnie kolejnych ksiąg Starego Testamentu lata 30-100: Chrześcijanie w greckojęzycznej diasporze używają jako Pisma Świętego Septuaginty (46 ksiąg). Narasta niepokój rabinów o czystość nauki i poczucie zagrożenia ze strony ekspansywnej "sekty". ok. 90: Uczeni rabini spotykają się w Jamni (Yavne) i decydują o uznaniu za kanoniczne dla judaizmu wyłącznie 39 Ksiąg kanonu faryzejskiego, które są w tym czasie znane w języku hebrajskim ok. 400: Powstaje przekład zwany Wulgatą, obejmujący 46 ksiąg Starego Testamentu: tłumaczy Biblię z języka hebrajskiego (Stary Testament) i greckiego (Nowy Testament) na łacinę. Wiedząc o kanonie hebrajskim i trudnościach z jednoznacznym przyjęciem jednego wariantu tekstowego Septuaginty, ma zamiar ograniczyć się do 39 ksiąg Starego Testamentu, wyłączając zeń księgi deuterokanoniczne (Tobiasza, Judyty, 1 i 2 Machabejska, Mądrości, Syracha i Barucha), które uważa za apokryfy; jednak papież Damazy chce, by kanon obejmował 46 ksiąg Septuaginty - stąd Wulgata ma ich właśnie 46. 1536: Marcin Luter tłumaczy Biblię z hebrajskiego i greki na język niemiecki. Zakłada, że skoro Stary Testament napisali Żydzi, należy przyjąć ich kanon. Umieszcza 7 ksiąg spoza kanonu hebrajskiego w dodatku, który tytułuje "Apokryfy". 1546: Katolicki Sobór Trydencki potwierdza "raz na zawsze" niezmienną kanoniczność 46 ksiąg. Jest to kanon węższy niż kanon prawosławny. Rozwój kanonu Nowego Testamentu ok. 51-125: W okresie siedemdziesięciu lat zostały napisane wszystkie księgi Nowego Testamentu - a w tym czasie powstały także inne, niekanoniczne pisma chrześcijańskie - na przykład Didache (ok. 70 roku), 1 List Klemensa (ok. 96), List Barnabasza (ok. 100) oraz siedem listów Ignacego Antiocheńskiego (ok. 110). ok. 140-160: Marcjon, rzymski przedsiębiorca, naucza o istnieniu dwóch Bogów: Jahwe - okrutnego Boga Starego Testamentu, i Abba - dobrego ojca z Nowego Testamentu. Marcjon odrzuca Stary Testament jako Pismo Święte, a z Nowego Testamentu uznaje tylko 10 listów św. Pawła i 2/3 Ewangelii św. Łukasza (jako antysemita, usuwa wszystkie wzmianki o narodowości Jezusa). "Nowy Testament" Marcjona jest pierwszym zbiorem ksiąg - zmusza to Kościół do zajęcia stanowiska odnośnie "trzonu" kanonu: czterech Ewangelii i Listów św. Pawła. ok. 200: Pozostałe księgi kanonu nie są jeszcze ostatecznie "oficjalnie" zaakceptowane, choć wydaje się, że panuje powszechna zgoda co do ich natchnionego charakteru: według jednego z zestawień pochodzących z Rzymu (fragment Muratoriego, ok. 200 r.), Nowy Testament składa się z 4 Ewangelii, Dziejów Apostolskich, 13 Listów św. Pawła, 3 (z 7) Listów powszechnych (1 i 2 J, Jud) oraz Apokalipsy : św. Jana i św. Piotra. ok. 230: Orygenes wymienia List do Hebrajczyków i List św. Jakuba jako księgi kanoniczne. 367: Najwcześniejsza lista ksiąg Nowego Testamentu, dokładnie taka sama jak współczesna, zapisana przez Atanazego, biskupa Aleksandrii, w jego liście z okazji Wielkanocy roku 367. Ta sama lista zostanie powtórzona jeszcze kilkakrotnie w IV wieku, podczas synodu w Kartaginie. 904: Papież Damazy w liście do jednego z biskupów wymienia wszystkie księgi Nowego Testamentu (ich kolejność jest taka sama, jak współcześnie). 1442: Kościół potwierdza we Florencji kanoniczność 27 ksiąg Nowego Testamentu, nie orzekając o niezmienności kanonu. 1536: W swoim przekładzie Nowego Testamentu z języka greckiego na niemiecki Luter przesuwa 4 księgi Nowego Testamentu (List do Hebrajczyków, List św. Jakuba, List św. Judy i Apokalipsa św. Jana) na koniec Biblii, uznając, że są mniej kanoniczne niż pozostałe. 1546: Podczas Soboru Trydenckiego Kościół Katolicki potwierdza raz na zawsze kanoniczność 27 ksiąg Nowego Testamentu. powrót na stronę Księgi Pisma Świętego Lipiec 20, 2014 Podział ksiąg Starego i Nowego Testamentu Księgi Starego Testamentu Księgi Nowego Testamentu PRAWO (PIĘCIOKSIĄG) Księga Rodzaju Księga Wyjścia Księga Kapłańska Księga Liczb Księga Powtórzonego Prawa KSIĘGI HISTORYCZNE Ewangelia według św. Mateusza Ewangelia według św. Marka Ewangelia według św. Łukasza Ewangelia według św. Jana Dzieje Apostolskie KSIĘGI HISTORYCZNE Księga Jozuego Księga Sędziów Księga Rut 1 Księga Samuela 2 Księga Samuela 1 Księga Królewska 2 Księga Królewska 1 Księga Kronik 2 Księga Kronik Księga Ezdrasza Księga Nehemiasza Księga Tobiasza Księga Judyty Księga Estery 1 Księga Machabejska 2 Księga Machabejska KSIĘGI DYDAKTYCZNE List św. Pawła Ap. do Rzymian 1 List św. Pawła Ap. do Koryntian 2 List św. Pawła Ao. do Koryntian List św. Pawła Ap. do Galatów List św. Pawła Ap. do Efezjan List św. Pawła Ap. o Filipian List św. Pawła Ap. do Kolosan 1 List św. Pawła Ap. do Tesaloniczan 2 List św. Pawła Ap. do Tesaloniczan 1 List św. Pawła Ap. do Tymoteusza 2 List św. Pawła Ap. do Tymoteusza List św. Pawła Ap. do do Tytusa List św. Pawła Ap. do Filemona List do Hebrajczyków List św. Jakuba Apostoła 1 List św. Piotra Apostoła 2 List św. Piotra Apostoła 3 List św. Piotra Apostoła 1 List św. Jana Apostoła 2 List św. Jana Apostoła 3 List św. Jana Apostoła KSIĘGI MĄDROŚCIOWE Księga Hioba Księga Psalmów Księga Przysłów Księga Koheleta (Eklezjastes) Księga Pieśni nad Pieśniami Księga Mądrości Mądrość Syracha (Eklezjastyk) Lamentacje KSIĘGA PROROCKA Apokalipsa św. Jana KSIĘGI HISTORYCZNE – 21 KSIĘGI DYDAKTYCZNE – 21 KSIĘGI DYDAKTYCZNE – 9 KSIĘGI HISTORYCZNE – 5 KSIĘGI PROROCKIE – 16 KSIĘGA PROROCKA – 1 KSIĘGI PROROCKIE Księga Izajasza Księga Jeremiasza Lamentacje (?) Księga Barucha Księga Ezechiela Księga Daniela Księga Ozeasza Księga Joela Księga Amosa Księga Abdiasza Księga Jonasza Księga Micheasza Księga Nahuma Księga Habakuka Księga Sofoniasza Księga Aggeusza Księga Zachariasza Księga Malachiasza

jedna z ksiąg nowego testamentu